Van Pinkpopartiest tot afwasser en weer terug als finalist bij the Voice of Holland: geen enkele Nederlandse artiest heeft zo’n grillige carrière achter de rug als Erwin Nyhoff.

You still think that I need you
You still think that I love you
You still think that I want you

But I’m gonna leave

Met deze tekst verovert Erwin Nyhoff in het begin van de jaren negentig de Nederlandse poppodia. Het nummer You still think wordt een nederpop-klassieker en een enorme radiohit. Nyhoff is op dat moment frontman van Prodigal Sons; met de debuutplaat Wine of Life (1993) toert de band langs alle belangrijke poppodia, inclusief Pinkpop en Lowlands. Nyhoff speelt in het voorprogramma van Pearl Jam en Alanis Morissette en wordt tot twee keer toe uitgenodigd op het Amerikaanse South by Southwest-festival in Austin, Texas. Een tweede plaat volgt, evenals nieuwe singles. Prodigal Sons geven, in wisselende bezetting, honderden optredens in Nederland. Maar dan zijn Prodigal Sons uitgespeeld, de rek is eruit.

Nyhoff gaat verder als soloartiest, met een slechts gitaar en een nieuwe plaat: Take your time. Opgenomen in Amerika, bij een grote platenmaatschappij, Warner. Geproduceerd door Richard Dodd, iemand die daarvóór werkte met onder meer met Bob Dylan, George Harrison, Freddie Mercury en Johnny Cash. Maar net als die plaat gelanceerd wordt, besluit de Amerikaanse organisatie om alle Nederlandse artiesten de laan uit te sturen. Ilse de Lange, Krezip, Postman: allemaal zitten ze ineens zonder platenmaatschappij. Daarmee raakt het (bejubelde, recensenten zijn zéér enthousiast) soloproject van Erwin Nyhoff volkomen onterecht in de vergetelheid.

Om het hoofd boven water te houden, neemt Nyhoff – tussen het spelen door, want Nyhoff is altijd blijven optreden – allerhande baantjes aan. Om vier uur in de ochtend levert hij kranten aan bij krantenbezorgers. Hij wordt afwasser in de keuken van een bedrijfsrestaurant. Als tijdens die periode een buitenlandse delegatie op bezoek komt bij het bedrijf, zorgt Nyhoff voor muziek tijdens het diner, om nadien de vaat van de gasten af te wassen. Vanaf dat moment neemt hij alles in eigen hand, inclusief de boekingen voor zijn concerten.

Hij belt concertzalen, waar hij voorheen met zijn band optrad. Hij belt cafés. Hij komt in het vizier van een stichting die het dialect uit zijn streek wil promoten. En overal speelt hij de tent plat. Met covers van the Beatles of the Stones, of nummers in dialect. Oud werk, uit de tijd van the Prodigal Sons. Of een nieuw liedje – na twintig jaar optreden is zijn repertoire eindeloos. Nyhoff treedt op met voormalig Rolling Stones-gitarist Mick Taylor, en schrijft muziek met hem. Langzaam krabbelt Nyhoff op. Door overal (feesten, cafés, festivals, bruiloften) op te treden, kan hij weer leven van de muziek. En iedereen die hem ziet optreden vraagt zich af: waarom is die man met die gitaar niet wereldberoemd in Nederland?

Dat laatste zal niet lang meer op zich laten wachten, als Nyhoff besluit zich te kandideren voor de tv-talentenjacht the Voice of Holland. Zijn cover van Bruce Springsteen’s The River zorgt ervoor dat de hele jury binnen enkele seconden dolgraag met hem wil werken. Nyhoff kiest Angela Groothuizen als begeleider en samen behalen ze de finale. 3,6 miljoen (3.600.000!) mensen zien hem de Moody Blues klassieker Nights in White Satin vertolken. Nyhoff wint de finale niet, maar een nieuwe generatie muziekliefhebbers heeft hem in de armen gesloten. De originele uitvoering van The River behaalt dat jaar voor het eerst de Top 10 in de Top 2000 van Radio 2.

Het monstersucces van the Voice of Holland brengt hem opnieuw langs alle plekken in Nederland. Hij blijft als solo-artiest (met slechts een gitaar) optreden, zelfs op straat met zijn eigen cadillac als background decor en met de meest intieme podia heeft hij inmiddels oneindig veel ervaring opgedaan. De afgelopen jaren reisde Nyhoff (al dan niet met eigen band) ook weer langs grotere podia in zowel het club- en festival- als theatercircuit. Concerten op Nederlands grootste festival Zwarte cross, in Koninklijk theater Carré en in poptempel Paradiso in Amsterdam. Hij deed verschillende succesvolle theatertournee’s, zoals “Woodstock the Story” en “ In the Footprints of Springsteen” maar ook samen met o.a. Erwin Java in "So Many Roads" en "Cuby's Blues" om het leven en de muziek van Harry Muskee te vieren.

‘I’m gonna leave’ zongen Prodigal Son in zijn jaren-negentig-hit You still think. Dertig(!) jaar later weten we: deze verloren zoon gaat ons nooit verlaten. Erwin Nyhoff komt altijd weer terug.